مجموعه آثار ومکانهای باستانی و تاریخی به عنوان مکان های اجتماعی و فرهنگی زیستگاه های کهن باقی مانده از نسل های گذشته است که دارای هویت تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی مخصوص بخود میباشد. کشور ما ایران، علیرغم قرار گرفتن در زمره کشورهایی که از لحاظ وجود آثار باستانی و جاذبه های طبیعی و فرهنگی، ظرفیتهای گردشگری و همچنین وجود صنایع دستی به واسطه پیشینه تمدنی و باستانی، بسیار غنی بوده اما در حفظ و صیانت با موانع و دشواریهای بسیار مواجه است و با برخورداری از تاریخ و تمدنی کهن و غنی، چندان نتوانسته در امر گردشگری میراث موفق عمل کند.میراثی که شامل تمام نشانه های زندگی نیاکان ما است که دارای مشخصه های فرهنگی، تاریخی و هنری میباشد وریشه در گذشته های دورو دراز سرزمین ما دارد. میراث فرهنگی را می توان در یک قالب کلی به دو بخش میراث ملموس یا مادی و میراث ناملموس یا معنوی تقسیمکرد. داده های باستان شناختی نشان میدهند که میراث فرهنگی علاوه بر اینکه یکیاز مهمترین عناصر سازنده و قوام دهنده هویت انسانی است. زمینه هایی را فراهم می کند که دولت ها بتوانند با کنترل و مدیریت پیامدهایمنفی گردشگری، ضمن معرفی فرهنگ، تاریخ و هنر خود به جهان، با جذب گردشگر باعث ورود ارز و توسعه کشور شوند. با این حال توجه به مراقبت از این داشته ها و مواریث فرهنگی در برنامه ریزی توریسم، آثار مطلوبی چون بهبود زندگی مردم، افزایش امکانات تفریحی و سرگرمی، گسترش تبادلات فرهنگی،افزایش تقاضا برای نمایش آثار فرهنگی و تاریخی جامعه میزبان، بهبود تصور در مورد فرهنگها و جوامع دیگر، توسعه موزهها، تئاترها و سایرمراکز فرهنگی، نوزایی هنرها و فنون محلی و فعالیت های فرهنگی و سنتی را به دنبال دارد.حصوصآ در زمانه‌ای که با جهانی ‌شدن و یکسان‌‏‏سازی فرهنگی مواجه‏‌ایم، شناسایی و بیان تفاوت‌های فرهنگی مردم جهان امری حیاتی به نظر می‏‌رسد.در این راستا و در چند دهه اخیر معنی میراث فرهنگی توسعه یافته است.امروزه میراث فرهنگی صرفاً به آثار و بناهای تاریخی و همین‌طور مجموعه‌ای از اشیاء محدود نمی‌شود، بلکه شامل دارایی‌ها و ذخایر فرهنگی مردم جهان نیز می‏‌شود. سنت‌های شفاهی،‌ هنرهای اجرایی و نمایشی، فعالیت‌های جمعی، آیین‌ها و جشن‌ها، علوم و دانش‌ طبیعی و فعالیت‏‌های مرتبط با طبیعت، کیهان و صنعت‌گری سنتی به همراه کلیه مهارت‏‌های مربوط به تولید صنایع‏‌دستی سنتی، همگی بخشی از ذخایر فرهنگی محسوب می‏‌شوند که میراث فرهنگیِ جهانی در پی‌ پاسداری از آن است. این مفهوم تازه، میراث فرهنگی ناملموس نامیده می‏‌شود که نسل ‏به‏ نسل و سینه ‏به ‏سینه از اجداد بشر به انسان امروزی رسیده و بایسته است به نسل‏‌های بعدی نیز منتقل ‌شود.همه ما مسول حفظ این آثار هستیم آثاری که از گذشتگان به ما ارث رسیده باید به آیندگان انتقال داده شود.